Ερώτηση: Δύο οικογένειες κυβερνούν τον τόπο: Καραμανλήδες και Παπανδρέου. Θυμώνετε όταν σας το λένε;
Απάντηση: – Ξεχνάτε και μία ακόμη, τουλάχιστον… Το πρόβλημα δεν είναι πόσες είναι. Το πρόβλημα είναι ποιες είναι, τι έκαναν, τι πρόσφεραν, αν εμπνέουν εμπιστοσύνη, αν πραγματικά έχουν θετικό πρόσημο ως προς τα «έργα και τις ημέρες» τους.
.
Ερώτηση: Πώς σας συμπεριφέρονται στον δρόμο;
Απάντηση: Οπου πάω, όχι τώρα αλλά εδώ και χρόνια, ο κόσμος μου πιάνει κουβέντα. Κάθομαι με σεβασμό όταν με πλησιάζει άγνωστος και μου λέει για το άλυτο πρόβλημά του. Σου λέει, τούτος δω με το επώνυμο ίσως μου λύσει το θέμα μου. «Εσύ; Εσύ μπορείς! Δεν μπορείς; Ή δεν θέλεις!» Ευτυχώς υπάρχει το ΑΣΕΠ… το οποίο κουρέλιασε η προηγούμενη κυβέρνηση, πιστεύοντας ότι ο διορισμός 100.000 δημοσίων υπαλλήλων με τη γαλάζια συνέντευξη θα τους εξασφάλιζε αιώνια εξουσία. Και αφού μιλάμε για την αντιπολίτευση, να σας πω το πιο παράλογο απ’ όλα; Εχετε ακούσει έστω και έναν στη Νέα Δημοκρατία να ομολογήσει ότι υπήρξε έστω και ένα σκάνδαλο στα έξι χρόνια της διακυβέρνησής τους; Ποτέ! Δεν έχουν ούτε τα κότσια να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Δεινόσαυροι με παλαιολιθική αντίληψη. Παράδειγμα: Οταν διαγράφεται στέλεχός τους, ο λόγος που δίνουν είναι απίστευτα γελοίος: τον διαγράφουμε επειδή «έθιξε την παράταξη!» Δεν έπρεπε να πουν ότι τον διαγράφουμε επειδή «έπληξε τη χώρα»; Μόνο την παράταξη έθιξε;
.
Ερώτηση: Σ’ αυτόν τον κόσμο υπάρχει δρόμος για τη μαχόμενη πολιτική; Θα ασχοληθείτε πιο ενεργά;
Απάντηση: Μπορεί.
Εκεί που θα έλεγε κανείς ότι η Ελλάδα πάει κατά διαόλου φροντίζει ο Θεός μέσω της Θείας Πρόνοιας μέσω ενός προσώπου να δείξει την ιστορική συνέχεια από το Βυζάντιο και να γεννηθεί ελπίδα στο ελληνορθόδοξο ποίμνιο του, στον (ακόμη έναν) περιούσιο λαό του.
Αν και το άφησε ανοιχτό προς το παρόν το θέμα να μας σώσει και μόνο που το σκέφτεται πρέπει να μας κάνει όχι απλά περήφανους αλλά να μας δίνει 100% σιγουριά ότι το κακό πέρασε.
Εξάλλου το να ανήκεις σε ένα κόμμα που δεν είναι σαν το άλλο που δεν ομολογεί σκάνδαλα αλλά σε ένα που όχι μόνο τα κάνει αλλά και τα ομολογεί σου δίνει ηθικό πλεονέκτημα στη ζωή. Το πρώτο εξάλλου λέγεται υποκρισία. Το δεύτερο μάλλον θράσος. Και βέβαια κάποιος μπορεί να αναρωτηθεί «και καλά αν υπάρχει ομολογία δεν θα έπρεπε να υπάρχει και έρευνα και δίκη και απόδοση δικαιοσύνης;». Όχι τίποτα άλλο αλλά για να υπάρχει μια κοινωνία που θα κυβερνάται από αρχές δικαιοσύνης και ισονομίας και ισοπολιτείας και ισοβαθμίας και ισοπαλίας. Ξέρετε.
Αλλά στην Ελλάδα όλοι είμαστε χριστιανοί (ε, καλά όχι και όλοι αλλά το 97% λέει) και μάλιστα στην κορυφαία μορφή της χριστιανοσύνης. Ορθόδοξοι. Και ο Θεός ως γνωστό όταν υπάρχει μετάνοια συγχωρεί τα πάντα. Και αφού εμείς όλοι έχουμε βαφτιστεί χριστιανοί πρέπει και εμείς να συγχωρούμε. Αυτόν που μετανοεί ή ομολογεί. Γιατί αλλιώς αυτό θα σημαίνει ότι δε μας άγγιξε καθόλου η Θεία Χάρη του βαφτίσματος (αυτό με μικρό ή με καφαλαίο το γράφουμε;). Ότι δε καταλάβαμε τίποτα τόσα χρόνια από το μεγαλείο του χριστιανισμού. Τι δηλαδή, τζάμπα έκανε τα μαγικά του ο παπάς πάνω από την κολυμπήθρα; Ίσα και όμοια τα ξόρκια του παπά με αυτά του Γκάνταλφ; Αν είναι δυνατόν! Τα ξόρκια του Γκάνταλφ είναι άσφαιρα μπροστά σε αυτά του υπαλλήλου του αληθινού Κυρίου.
Για αυτό σας λέω ότι πρέπει να συγχωρέσουμε και τον Τάσο Μαντέλη και τον Άκη Τσοχατζόπουλο και όλους τους άλλους. Η ασυλία που προσφέρει ο νόμος περί ευθύνης υπουργών δεν αρκεί. Ο νόμος έχει κενά και υπάρχει ο κίνδυνος κάποιος ξεφνικά να χάσει την κομματική του ιδιότητα ή να φτάσει μέχρι και σε δίκη. Αν κάποιος είναι εντελώς απρόσεκτος όλα είναι πιθανά. Η χριστιανική συγχώρεση λοιπόν πρέπει να καλύψει αυτά τα κενά. Ευκαιρία είναι να τους συγχωρέσουμε όλους. Πολιτικούς, παπάδες, αριστοκράτες, τους εαυτούς μας. Όλους. Κανείς να μη ζει με τύψεις και ενοχές και ταλαιπωρείται ψυχικά. Η ζωή είναι ωραία, ειδικά με τα λεφτά των άλλων. Είναι θέλημα του Κυρίου μας η συγχώρεση. Και ο χριστιανός πρεπει να ακολουθεί το θέλημα του Κυρίου. Χωρίς αντίρρηση.
Καλύτερο παράδειγμα για αυτό είναι η Βίβλος, η Αγία Γραφή μας. Όταν οι Ισραηλίτες ξεχνούσαν τον Κύριο και λάτρευαν τα είδωλα τότε τους έπαιρνε και τους σήκωνε. Όταν μετά τον ξαναθυμόταν και τον ξαναλάτρευαν τότε έπαιρνε και σήκωνε όλους τους άλλους.
Και αν κάποιος τεχνοκράτης αφήσει κανένα σχόλιο και ισχυριστεί ότι αν είναι έτσι τι ρόλο παίζουν οι νόμοι και το Σύνταγμα και η δημοκρατία μπορώ να πω τα εξής.
Αυτά είναι για κάτι λαούς χαμηλής θεολογικής και κατ’ επέκτασης πολιτισμικής ανάπτυξης όπως π.χ Αυστριακοί, Ελβετοί, Δανοί, Γερμανοί χωρίς Ορθοδοξία. Πρόκειται για λαούς εντελώς ψυχρούς, που δεν είναι σε θέση να δημιουργήσουν ζεστές ανθρώπινες ορθόδοξες σχέσεις και που ούτε να γλεντήσουν δεν ξέρουν. Ενώ όλα τα προβλήματα σε μία κοινωνία λύνονται πολύ εύκολα και στο άψε σβήσε με το φιλότιμο και συζητήσεις στην καφετέρια αυτοί κάθονται και φτιάχνουν νόμους με σκοπό να τους εφαρμόζουν (αν και εδώ που τα λέμε ο νόμος περί ευθύνης υπουργών είναι από τους λίγους που εφαρμόζονται απαρέγκλιτα). Να φανταστείτε όταν υπάρχουν θέσεις παρκαρίσματος καθορισμένες για άτομα με ειδικές ανάγκες αυτές δεν καταλαμβάνονται από τους κανονικούς οδηγούς. Μένουν ελεύθερες. Μιλάμε δηλαδή για κατάντια.
Σε κοινωνίες όμως προηγμένες θεολογικά όπως η ελληνική με αντίστοιχο υψηλό επίπεδο αλληλοσυγχώρεσης και αλληλοκατανόησης της παρανομίας παρέχεται η δυνατότητα ανθρωπιστικής αντιμετώπισης πολιτικών και οικονομικών σκανδάλων. Αλλά και κάθε είδους διαφθοράς ανεξάρτητα πόσο μικρή ή μεγάλη είναι και από ποιον προέρχεται. Και πρέπει να καταλάβουμε ότι ακόμη και τώρα που η προοπτική της χρεωκοπίας βρίσκεται μπροστά μας είμαστε σε πλεονεκτική θέση σε σχέση με άλλους λαούς μόνο και μόνο επειδή ένα κόμμα παραδέχεται τα λάθη του. Και αυτό είναι ένα συγκριτικό πλεονέκτημα που έχουμε σε παγκόσμιο επίπεδο (εκτός από τη φέτα και το ελαιόλαδο) που πρέπει να το εκμεταλλευτούμε.
Παρης Μπρουζος 