Τοξική θηλυκότητα 2

Πόση αλαζονεία και αυταρέσκεια να επιδείξει ένας άνθρωπος χαρακτηρίζοντας τον εαυτό του, καθότι και η ίδια γυναίκα, ως αλάνθαστο (;).

Ξεκινάει η κ. Νικολάου στο άρθρο της στον παρακάτω σύνδεσμο

Έμφυλη βία: Κάθε γυναίκα κρύβει μέσα της το Θεό

με το παράδειγμα της δολοφονημένης Καρολάιν και αφορισμούς του τύπου «Το τελευταίο διάστημα, έχουμε γίνει μάρτυρες μίας ανηλεούς επίθεσης, θα έλεγα, κατά των γυναικών, με αποτρόπαια κατάληξη πολλές φορές» λες και δεν υπάρχουν και αρκετές περιπτώσεις κάθε χρόνο που γυναίκες δολοφονούνε τους συζύγους ή τους συντρόφους τους. Οι αριθμοί δεν διαφέρουν και πολύ, τουλάχιστον στην Ελλάδα. Και φυσικά καμιά τέτοια ανηλεή επίθεση δεν συμβαίνει στην πραγματικότητα. Απλά ο ισχυρισμός βολεύει το παραδοσιακό αφήγημα του φεμινισμού που θεωρεί ότι η γυναίκα γεννιέται θύμα, ζει ως θύμα και πεθαίνει ως θύμα σε ένα σπιράλ μαζικής αυτοθυματοποίησης.

Όροι όπως «έμφυλη βία», «ενδοοικογενειακή βία» μεταφράζονται μόνο με πηγή του κακού τον άντρα και όχι φυσικά και την γυναίκα. Και ενώ έρευνες δείχνουν ότι τα ποσοστά θύτη/θύματος δεν διαφέρουν και τόσο μεταξύ ανδρών και γυναικών.

Π.χ αυτή εδώ που έγινε σε 6 ευρωπαϊκές χώρες https://pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/25697967/

Ή εδώ που υπάρχουν στοιχεία για το Ηνωμένο Βασίλειο https://www.ncdv.org.uk/domestic-violence-against-men/

Ή αυτή εδώ: https://www.ctcadv.org/information-about-domestic-violence/national-statistics/

Λες και η γυναίκα δεν είναι το άλλο 50% των άσχημων που συμβαίνουν σε αυτόν τον κόσμο.

Σε μια σχέση που ένας άντρας θα έβριζε και θα χτυπούσε τη γυναίκα / σύντροφό του αυτό θα αναγνωρίζονταν όχι απλώς ως πρόβλημα αλλά αφορμή για συμπεράσματα πόσο πατριαρχική είναι η κοινωνία μας (που ποτέ δεν ήταν άλλωστε) και πόσο άθλια όντα είναι οι άντρες κλπ κλπ.

Αν υποθέσουμε ότι μια γυναίκα βρίζει και χτυπάει τον άντρα / σύντροφό της είναι μια αόρατη κατάσταση. Δεν θεωρείται κοινωνικά και εξίσου από καμία κρατική υπηρεσία ως πρόβλημα.

Επειδή η κ. Νικολάου ξεκινάει με το όνομα την Καρολάιν είχανε δοθεί στη δημοσιότητα αποσπάσματα από τη ημερολόγιο της Καρολάιν και σε 3-4 σημεία σε διαφορετικές χρονικές περιόδους να αναφέρει «τσακωθήκαμε, τον έβρισα και τον χτύπησα».

https://www.ethnos.gr/greece/article/162168/glykaneratohmerologiothskarolaintiegrafegiaton32xronodolofono

Δεν γνωρίζω από πότε θεωρείται δικαίωμα της γυναίκας να βρίζει και να χτυπάει τον άντρα χωρίς αυτό να θεωρειται έμφυλη και ενδοοικογενειακή βία. Μάλλον από τότε που έχουμε πατριαρχία.

Μπορούμε να φανταστούμε τι θα είχε λεχθεί αν τα γεγονότα είχαν συμβεί ανάποδα ακόμη και αν η Καρολάιν το είχε κάνει με τον τρόπο που το έκανε ο Αναγνωστόπουλος ή σε μια άλλη περίπτωση μια γυναικα σκοτώσει τον άντρα της και υπάρξει ημερολόγιο δικό του με αναφορές «την έβρισα και την χτύπησα». Θα κατέληγε φυλακή η γυναίκα;

Αν κρίνουμε από αυτή την είδηση μάλλον όχι γιατί αυτός είναι ένας από τους επόμενους μεγάλους στόχους του φεμινισμού:

https://www.theatlantic.com/politics/archive/2019/05/new-york-domestic-violence-sentencing/589507/

Στο ελληνικό ποινικό δίκαιο (άρθρο 303, νόμοι φτιαγμένοι από άντρες.) ορίζεται η παιδοκτονία διαφορετικά από την ανθρωποκτονία. Ουσιαστικά ο νόμος δίνει το δικαίωμα στη γυναίκα ως μητέρα επικαλούμενη ορμόνες και επιλόχειες καταθλίψεις να σκοτώνει τα παιδιά της ακόμη και όταν έχουν γεννηθεί.

Πάτρα: Θέμα ωρών η αποφυλάκιση της 27χρονης μητέρας που άφησε το βρέφος της σε πλαζ και πνίγηκε – Το δικαστήριο μετέτρεψε την κατηγορία

Η γυναίκα μπορεί να σκοτώνει συζύγους, συντρόφους, παιδιά και να μην μπαίνει ποτέ φυλακή. Γυναικείο δικαίωμα ο φόνος. Παρόμοιο νομικό καθεστώς υπάρχει και σε άλλες χώρες π.χ Γερμανία, Αυστρία. Αλλά ζούμε σε πατριαρχία.

Και αναρωτιέμαι μπορεί κανείς να αφαιρέσει έστω και ένα δικαίωμα από τη γυναίκα με βάση θεωρίες για διαταραχές σε ορμόνες περιόδου, εγκυμοσύνης και επιλόχειες καταθλίψεις; Π.χ να μην επιτρέπεται η οδήγηση αυτοκινήτου; Φυσικά η απάντηση είναι «όχι». Αλλά στο να μπορεί να δολοφονήσει το παιδί της μπορεί να γίνει επίκληση στις ορμόνες.

Το θέμα είναι ότι άντρες που έχουν προβλήματα στα σπίτια με κακοποιητικές γυναίκες δεν έχουν που να απευθυνθούνε. Πρέπει να λύσουνε τα προβλήματα μόνοι τους. Και από ότι φαίνεται θα συνεχίσουν να τον κάνουν καθώς ο μισανδρισμός είναι τέτοιος που η λεκτική ή/και σωματική κακοποίηση άντρα από γυναίκα σύζυγο ή σύντροφο δεν θεωρείται στις κοινωνίες μας έστω κακοποίηση ζώου. Δεν θέλω να προκαλέσω και να ισχυριστώ ότι είναι κακοποίηση ανθρώπου (για άντρες μιλάμε σε περιβάλλον νεοφεμινισμού) αλλά έστω κακοποίηση ζώου θα μπορούσε να είναι. Αλλά βέβαια ούτε γατάκια είμαστε ούτε γαϊδουράκια στη Σαντορίνη.

Υπάρχουν δεκάδες υπηρεσίες βοήθειας για γυναίκες αλλά πιθανώς καμία για άντρες. Η Γενική Γραμματεία Ισότητας είναι μια κρατική υπηρεσία δήθεν ουδέτερη, χρηματοδοτείται από τους φόρους όλων αλλά απεθύνεται ουσιαστικά μόνο σε γυναίκες!

Ένας άντρας που θα εμφανίζονταν στα γραφεία της να πει ότι είναι θύμα λεκτικής ή σωματικής κακοποίησης το πιθανότερο είναι να τον διώξουν λέγοντάς του «άντρας είσαι, άδικο έχεις».

Και πώς να γίνει αλλιώς όταν ο φεμινισμός, ως ολοκληρωτικού τύπου ιδεολογία, έχει σφετεριστεί τις έννοιες «έμφυλη βία» και «ενδοοικογενειακή βία».

Τα τελευταία χρόνια η μόνη σωστή νομοθετική παρέμβαση στο πλαίσιο της ισότητας υπήρξε το νομοσχέδιο για την συνεπιμέλεια και αυτό πολεμήθηκε για αδιευκρίνιστους και άσχετους λόγους τόσο από φεμινιστικές οργανώσεις όσο και από δήθεν αριστερές και προοδευτικές πολιτικές ιδεολογίες.

Η αντιμετώπιση της έμφυλης και ενδοοικογενειακής βίας δεν μπορεί να γίνει με ουρλιαχτά ή διαχωρισμούς σε δίπολα κακοί άντρες-καλές γυναίκες. Ορθολογισμός είναι η λύση.

Advertisement

Τοξική θηλυκότητα

Διάβασα στο NEWS247 το ακόλουθο άρθρο «Μανίνα Ντάνου: «Πήρα μια απόφαση να μεγαλώσω μόνη το παιδί μου, αναλαμβάνοντας όλες τις συνέπειες» όπου εμφανίζεται ξανά ένα υποτιθέμενο πρότυπο δυναμικής και σύγχρονης γυναίκας που δεν έχει ανάγκη το αρσενικό του είδους μας και τα καταφέρνει όλα μόνη της στη ζωή κλπ κλπ.

Το άρθρο όμως είναι ουσιαστικά περιγραφή τοξικής θηλυκότητας.

Η πρωταγωνίστρια, κ. Μανίνα Ντάνου θεωρεί ότι ο άνδρας με τον οποίο έκανε το παιδί είναι δωρητής σπέρματος για εκείνη. Πόσο πιο σεξίστρια να είναι κάποια; Είναι σαν να ισχυριστεί ένας άνδρας ότι η γυναίκα είναι μόνο αναπαραγωγικό σκεύος.

Σε άλλο σημείο αναφέρει ότι ο άνδρας αυτός δεν ήθελε το παιδί και της ζήτησε να μην το κρατήσει. Παρόλα αυτά αυτή αποφάσισε διαφορετικά και αναφέρει και κάποιους λόγους που όμως είναι εντελώς αδιάφοροι από τη στιγμή που ο βιολογικός πατέρας του παιδιού δεν το θέλει.

Γίνονται εκ νέου και συνεχώς με διάφορες αφορμές και υποθέσεις, και ειδικά τα τελευταία γεγονότα στις ΗΠΑ με το θέμα των αμβλώσεων, συζητήσεις και αναφορές για το δικαίωμα της γυναίκας να επιλέγει πότε να κρατήσει ένα παιδί και πότε όχι. Και καλώς υπάρχει το δικαίωμα.

Αλλά δεν είναι δικαίωμα μόνο της γυναίκας. Από τη στιγμή που ο άνδρας αυτός της ζήτησε να μην κρατήσει αυτο το παιδί ήταν υποχρεωμένη να μην το κρατήσει. Ηθικά υποχρεωμένη δηλαδή γιατί στο σημείο αυτό υπάρχει ένα τεράστιο κενό στην νομολογία που αφήνει το 50% της κοινωνίας ξεκρέμαστο σε ένα θεμελιώδες ζήτημα.

Αν μια γυναίκα δεν θέλει ένα παιδί προχωρεί σε διακοπή εγκυμοσύνης και αυτο είναι. Η ζωή συνεχίζεται. Αν ο άνδρας δεν θέλει το παιδί είναι εξαρτημένος από την απόφαση της γυναίκας.

Στην περίπτωση του ρεπορτάζ η κ. Ντάνου έχει αναλάβει όλη την ευθύνη της ανατροφής του παιδιού (γονεϊκή, οικονομική κοκ) και υποτίθεται ότι αυτό έχει συμβεί με συμφωνία μεταξύ τους. Το γεγονός αυτό δεν έχει καμία σημασία επειδή στην περίπτωση αυτή μία γυναίκα έχει αναγκάσει έναν άνδρα να γίνει βιολογικός πατέρας για τον απλό λόγο ότι το παιδί υπάρχει. Δεν είναι όπως στην άμβλωση που το παιδί δεν υπάρχει άρα δεν υπάρχει γονεϊκότητα.

Υφισταται εδώ ένας συναισθηματικός εκβιασμός του τύπου «το παιδί υπάρχει» στο μυαλό ενός ανθρώπου. Ας το φανταστούμε ανάποδα. Ένας άνδρας που λέει στη γυναίκα «γέννησε το παιδί και αναλαμβάνω εγώ όλη την ευθύνη».

Στατιστικά πόσες γυναίκες θα το δέχονταν αυτό αποδεχόμενες τον κίνδυνο της συναισθηματικής δέσμευσης;

Ή αν υποθέσουμε ότι μια κοινωνία θα απαγόρευε την άμβλωση για κάθε λόγο εκτός ιατρικούς με τον όρο κάθε ανεπιθύμητο παιδί θα το αναλάμβανε το κράτος και μπορεί να το έδινε σε οικογένειες που θελουν να έχουν παιδιά. Χωρίς καμία ευθύνη της γυναίκας που το γέννησε. Θα το δεχόμασταν αυτό στα πλαίσια αυτού του αλλοπρόσαλλου σύγχρονου (υποτιθέμενου) φεμινισμού;

Εξάλλου λέει η ίδια η κ. Ντάνου αυτός ο άνδρας «Επανήλθε κάποια στιγμή στο τέλος της εγκυμοσύνης μου και τους πρώτους μήνες μετά τη γέννηση της Αγγελικής, αλλά τελικώς δεν μπόρεσε να ανταποκριθεί»

Γιατί επανήλθε; Επειδή εξ΄εναγκασμού θα γινότανε πατέρας και δεν μπορούσε να ελέγξει ο ίδιος τη στιγμή να γίνει πατέρας. Ήξερε ότι κάπου εκεί έξω υπάρχει ένα βιολογικό παιδί του. Και υπάρχουν αρκετά ερωτήματα όπως: και αν μπορούσε να ανταποκριθεί; Ή εάν σε μια άλλη περίπτωση ένας άλλος άνδρας μπορούσε να ανταποκριθεί; Δεν θα ήταν φυσικός, συναισθηματικός, οικονομικός εξαναγκασμός;

Εκτός και αν θεωρήσουμε ότι ως ανθρώπινα όντα το συναισθηματικό μέρος μας είναι ανύπαρκτο. Εξάλλου το ρεπορτάζ ξεκινάει με την παράλογη θέση «σε μια κοινωνία που μέχρι και σήμερα, σε μικρότερο βαθμό μεν, «επιβάλλει» με τον τρόπο της στους νέους ανθρώπους να παραμείνουν πιστοί στο πατροπαράδοτο πρότυπο της κλασικής, πλήρους οικογένειας,…» θεωρώντας φυσικά ότι ο άνθρωπος είναι ανάλογο του σκύλου ή της γάτας την άνοιξη. Αν αυτό το τελευταίο θέλουμε να το δεχτούμε τότε με ό,τι αυτό συνεπάγεται όμως.

Σε μια αποστροφή μάλιστα του λόγου της η κ. Ντάνου λέει (πιθανώς ασυνείδητα αλλά σημαντικό σημείο) «Θεωρώ ότι είναι πιο τίμιο να κάνεις αυτό, αν δεν είσαι έτοιμος και δεν μπορείς να προσφέρεις στο παιδί σου αυτά που πρέπει να προσφέρεις. Δεν ήταν καθόλου δική του επιλογή, θα μου πεις «ας πρόσεχε…» ».

Φανταστείτε να υπάρξει περιορισμός στο δικαίωμα της άμβλωσης, όπως π.χ γίνεται προσπάθεια στις ΗΠΑ αυτήν την περίοδο, με ακριβώς αυτό το επιχείρημα να λέγεται σε γυναίκες: «ας πρόσεχαν» ή «υπάρχει αντισύλληψη».

Σε ένα σημείο του ρεπορτάζ αναφέρεται το εξής: «Η απουσία του βιολογικού πατέρα της Αγγελικής, συνέπεια αυτής της απόρριψης, ήταν η αφετηρία για τη Μανίνα να ακούει εκφράσεις του τύπου «πώς μπόρεσε, το παιδί του, να ξέρει ότι υπάρχει ένα παιδί του εκεί έξω», κάτι που σκεφτόταν και η ίδια στην αρχή, όπως λέει.Με πολλή προσωπική δουλειά όμως, κατέληξε σε ένα συμπέρασμα, που μόνο ωφέλιμο για την κόρη της μπορούσε να είναι.»

Και αναρωτιέμαι πώς σκέφτονταν στην αρχή και η ίδια όπως λέει το «πώς μπόρεσε, το παιδί του, να ξέρει ότι υπάρχει ένα παιδί του εκεί έξω »; Δεν το είχε στο νου της έτσι από την αρχή όπως τουλάχιστον ισχυρίζεται; Και γιατί να χρειάζεται πολλή προσωπική δουλειά για να αλλάξει την αντίληψή της; Και αν δεν κατέληγε σε αυτό το συμπέρασμα η πρωταγωνίστρια της ιστορίας αλλά σε ένα άλλο τελείως διαφορετικό ή αντίθετο από αυτό που εν τέλει κατέληξε;

Και ακόμη και αν η ίδια στο τέλος αποδέχτηκε ότι θα μεγάλωνε μόνη της την κόρη της δεν σημαίνει αυτό ότι άλλοι άνθρωποι που θα ήξεραν την ιστορία θα το έβλεπαν το ίδιο. Εκθέτει έναν άνθρωπο στην κοινωνική πίεση του π.χ «τι άνθρωπος ή τι άνδρας είναι αυτός που δεν ενδιαφέρεται για το παιδί του…»

Πέρα από όλα αυτά υπάρχει και ένα παιδί στην περίπτωση αυτή, ένα παιδί που όμως μεγαλώνει και που σε καμία περίπτωση δεν καλύπτεται από την όποια συμφωνία της προηγούμενης γενιάς, των γονέων της δηλαδή, και π.χ στα 15 της πόσο μάλλον στα 18 της θα μπορεί να ζητήσει να γνωρίσει τον βιολογικό της πατέρα. Θα της πει η μητέρα της «στο απαγορεύω γιατί είχαμε κάνει κάποτε μία συμφωνία με αυτόν τον άνδρα που είναι βιολογικός σου πατέρας»; Και αν τον συναντήσει μπορεί τότε στο μέλλον να υπάρξει συναισθηματικό δέσιμο με αυτόν τον άνδρα, θεμιτό μεν αλλά η ύπαρξη αυτού του παιδιού δεν είναι επιλογή του. Του επιβλήθηκε.

Με βάση τον νόμο για τις αμβλώσεις κάθε γυναίκα διεκδικεί και έχει το δικαίωμα να επιλέξει την ύπαρξη η μη αυτού του συναισθηματικού δεσίματος με έναν απόγονο. Δηλαδή να γεννήσει ή να διακόψει την εγκυμοσύνη.

Και όπως έγραψα καλώς είναι έτσι αλλά δεν πρόκειται για δικαίωμα της γυναίκας αλλά του ανθρώπου.

Εν κατακλείδει οι γυναίκες δεν είναι μόνο το άλλο μισό του ουρανού αλλά μπορούν εξίσου να γίνουν και το άλλο μισό της τοξικότητας στις σχέσεις.

Ένα είδος είμαστε και από τα ίδια υλικά είμαστε φτιαγμένοι.

Θέματα (1)

Γυναικοκτονίες: ένα κείμενο από τον Νίκο Σαραντάκο

Θέματα

Επάγγελμα «μακεδονομάχος».

Χριστιανικά θαύματα

Ο αθεϊσμός (ορθολογισμός βασικά) στην αρχαία Ελλάδα

Δημοψήφισμα

Από τη στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝΕΛ δεν ήθελαν τη συμφωνία ή δεν πήραν την συμφωνία που ήθελαν είχανε δυο επιλογές: δημοψήφισμα ή εκλογές.

Επέλεξαν το δημοψήφισμα. Δεν την θεωρώ κακή ιδέα. Ας αποφασίσουν οι πολίτες.

Είναι όμως και δείκτης τσαπατσουλιάς. Το δημοψήφισμα έπρεπε να είχε διοργανωθεί τουλάχιστον έναν μήνα νωρίτερα και να υπάρχει περισσότερος χρόνος για τη διοργάνωσή του.

Είναι και δείκτης πολιτικαντισμού. Είναι ερώτημα τι θα κάνει η κυβέρνηση στην περίπτωση του ΝΑΙ. Ο πρωθυπουργός και τα στελέχη της κυβέρνησης έχουν ήδη ταχθεί με το ΟΧΙ. Πώς θα εφαρμόσουν ένα πρόγραμμα με το οποίο δεν συμφωνούν; Και ποιο είναι το σχέδιο; Για τις όποιες δυσκολίες που θα προκύψουν θα έχουμε μια κυβέρνηση που θα νίπτει μονίμως τα χέρια της λέγοντας «εμείς δεν θέλαμε, αλλά ο λαός αποφάσισε έτσι». Άρα ο λαός φταίει, κακό του κεφαλιού του.

Στις όποιες μελλοντικές διαμαρτυρίες θα ρίχνουν τα στελέχη της κυβέρνησης τις ευθύνες στους πολίτες; «ας μην ψηφίζατε την συμφωνία, ό,τι σπείρατε θερίζετε».

Και τι γίνεται αν σε μερικούς μήνες αρχίσει πάλι η ιστορία της χωρίς τέλος διαπραγμάτευσης καθώς η προτεινόμενη συμφωνία θα έχει τέλος τον Νοέμβριο. Μετά τι; Πάλι δημοψήφισμα για την επόμενη συμφωνία;

Τι θα γίνει στην περίπτωση του ΟΧΙ; Ποιο είναι το επόμενο βήμα; Θα πάει η κυβέρνηση με το ΟΧΙ στους θεσμούς και θα πει τι; «έχουμε το ΟΧΙ, θέλουμε μια άλλη συμφωνία».

Και αν οι θεσμοί πούνε ότι δεν υπάρχει άλλη πρόταση; Ή ότι το θέμα της διαπραγμάτευσης έχει λήξει; Και ότι δεν μας ενδιαφέρει πλέον το ρίσκο χρεοκοπίας της Ελλάδας;

Σημαίνει το ΟΧΙ ως επόμενο βήμα έναρξη διαδικασιών εξόδου από το Ευρώ;

Και αυτά είναι θέματα που σκέφτεται ο καθένας και πρέπει η κυβέρνηση να πάρει θέση πριν τη μέρα του δημοψηφίσματος.

Ο νέος σκοταδισμός

Για τα τελευταία κατορθώματα του ΣΥΡΙΖΑ ένα πολύ καλό άρθρο της Πωλίν Κόκλα στη Lifo.

Ο νέος σκοταδισμός

Δεν είναι ειδωλολατρία.

Είναι ειδωλολατρία λέει ο Φίλης. Θεολογικά έχει δίκιο. Πρακτικά όμως έχει άδικο. Ειδωλολατρία το λες τον 10ο ή τον 11ο αιώνα. Τον 21ο αιώνα σε ευρωπαϊκή χώρα τουλάχιστον το λες ηλιθιότητα.

Και καλά να ασχολείται η Εκκλησία ή τα πιο οπισθοδρομικά τμήματα της κοινωνίας. Αλλά το κράτος; Και περιφορά σε νοσοκομείο;

Εδώ και αρκετό καιρό θεωρώ ότι το ελληνικό κράτος έχει δημιουργήσει και συντηρεί δομές που δεν του ταιριάζουν και δεν υποστηρίζονται από την κοινωνία.

Π.χ το να κατασκευάζεις νοσοκομεία, να συντηρείς τα κτίρια, να θέλεις να τα εξοπλίσεις με (κάθε φορά σύγχρονα) μηχανήματα διαγνωστικά ή θεραπευτικά, να θέλεις να έχουν (σύγχρονα) φάρμακα, να προσλαμβάνεις ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό είναι ένα κόστος τεράστιο.

Παράλληλα θα πρέπει να έχεις πανεπιστήμια και σχολές όπου άνθρωποι θα πρέπει να σπουδάσουν στην περίπτωση αυτή ιατρική ή νοσηλευτική. Η κατασκευή και συντήρηση πανεπιστημιακών κτιρίων κοστίζει χρήματα. Κοστίζει να συντηρείς εργαστήρια, αναλώσιμα εργαστηρίων, διοικητικές θέσεις, διδακτικές θέσεις και ένα σωρό άλλα δομές μέχρι να αποφοιτήσουν άνθρωποι για τη στελέχωση νοσοκομείων.

Παράλληλα έχεις ένα ασφαλιστικό σύστημα που έχει τεράστια ελλείματα αυτή τη στιγμή.

Όλα αυτά τα κόστη λοιπόν μπορούσανε να εξαφανιστούν (και οι ασφαλιστικές εισφορές φυσικά) απλώς και μόνο απεθυνόμενοι για θέματα υγείας σε κόκκαλα αγίων. Αφού λειτουργεί.  Για μία χώρα που χρωστάει πάνω από 300 δις ευρώ θα ήτανε τεράστια οικονομική ανακούφιση για τα δημόσια ταμεία και για τα ασφαλιστικά ταμεία η κατάργηση ή τουλάχιστον ο δραστικός περιορισμός τέτοιων αταίριαστων σε εμάς δομών που απαιτούνε τεράστια κεφάλαια.

Αφού υπάρχει θρησκευτικό αίσθημα και κόκκαλα αγίων περιφέρονται σε νοσοκομεία δεν καταλαβαίνω πραγματικά ποιος ο λόγος να συντηρείς με δισεκατομμύρια Ευρώ σύστημα εκπαίδευσης και σύστημα υγείας. Υπό αυτό το πρίσμα δεν έχει άδικο ο Σόιμπλε όταν λέει ότι ζούσαμε πάνω από τις δυνατότητές μας. Δεν χρειαζόμαστε καμία επιστήμη γιατί ο ελληνικός λαός έχει θρησκευτικό αίσθημα.

Είχα χαρακτηρίσει κάποτε την Ελλάδα ως την πλέον δυτικότροπη χώρα της Μέσης Ανατολής. Δεν εχει αλλάξει κάτι τα τελευταία 7-8 χρόνια.

Και ας αναρωτηθούμε αν έχει νόημα να μιλάμε για δεξιά, αριστερά, κέντρο ή οτιδήποτε άλλο στο Αφγανιστάν, στην Αίγυπτο, στην Σαουδική Αραβία και στις άλλες μουσουλμανικές χώρες. Όλα είναι θρησκευτικό αίσθημα.

Και είναι ο λόγος που με αριστερή κυβέρνηση το κράτος υποδέχθηκε μέσα σε λίγο καιρό δύο παράξενους αργηγούς κρατών όπως είπε ξανά ο Φίλης.

Ζητείται ορθολογισμός

Έχει δίκιο ο Νίκος Δήμου σε ότι αφορά τον αχταρμά απόψεων, δηλώσεων και (αλληλο)διαψεύσεων στην κυβέρνηση και στην αναφορά του στους 4 πόλους εξουσίας.

Εξίσωση εξουσίας με τέσσερις αγνώστους

Θα έλεγα ότι εκτός του Τσίπρα υπάρχουν άλλοι τρεις σκιώδεις πρωθυπουργοί: Καμμένος, Κωνσταντοπούλου και Λαφαζάνης (όχι κατ΄ανάγκη με σειρά ισχύος).

Μέχρι στιγμής τα μέλη της κυβέρνησης έχουν μετατοπίσει το είδος των αποφάσεων που παίρνουν σε θεολογικό επίπεδο καθώς κάθε απόφαση σημαντική ή ασήμαντη εντάσσεται σε ένα πλαίσιο υποτίθεται ενάρετης, ηθικής και χρηστής διακυβέρνησης και αυτό φυσικά πάντα σε αντιδιαστολή με τις αντίστοιχες αποφάσεις των υποτίθεται διεφθαρμένων εκπροσώπων προηγουμένων κυβερνήσεων. Άσχετα αν αρκετοί βέβαια από αυτούς είναι και βουλευτές της συμπολίτευσης ή και μέλη της σημερινής αριστερής κυβέρνησης. Αλλά ειδικά στην ελληνική Αριστερά όπως και στην Ορθοδοξία άλλωστε άνθρωποι μεταστρέφονται και αγιάζουν με θαυμαστό τρόπο. Για αυτό εξάλλου πρότεινε ο Τσίπρας τον Παυλόπουλο για πρόεδρο της Δημοκρατίας παρά την προϊστορία με τον γνωστό ως νόμο Παυλόπουλο και αρκετές χιλιάδες διορισμούς στο δημόσιο.

Ένα δεύτερο αξιοσημείωτο γεγονός είναι όχι μόνο η ευκολία με την οποία συμφώνησε ο Τσίπρας με τον Καμμένο για σχηματισμό κυβέρνσης αλλά επιπλέον η ευκολία και η ταχύτητα με τις οποίες ο ΣΥΡΙΖΑ γοητεύεται από τον εθνολαϊκιστκό ανορθολογισμό των ΑΝΕΛ.

Ο Τσίπρας τόσο με την συνεργασία με τον Καμμένο όσο και με την πρόταση για τον Παυλόπουλο δείχνει μεν από την μία πολιτική ευφυϊα έως πολιτική κυνικότητα αλλά αυτό είναι κάτι που μπορεί να στηρίζει την πολιτική του καριέρα αλλά δε σημαίνει ότι η Ελλάδα ως χώρα έχει κάτι να κερδίσει από αυτό.

Στην Ελλάδα πάντως δεν χρειαζόμαστε ούτε προφήτες ούτε αγίους. Χρειαζόμαστε ανθρώπους με ορθολογική σκέψη.

Γυρίζει η Γη;

Υπάρχουν ειδήσεις (Καφετζούδες και χαρτορίχτρες) και ειδήσεις (Προσθετικό χέρι με ρεαλιστική αίσθηση αφής) και ίσως τέτοιες ειδήσεις είναι και η εξήγηση για πολλά από τα ελληνικά φαινόμενα.

Οι Τίποτες

Οι Τίποτες του ελληνικού κοινοβουλίου ξαναχτυπούνε:

Επέστρεψε στην ΝΔ ο Νικήτας Κακλαμάνης λέγοντας «ήρθησαν όλες οι παρεξηγήσεις και όπως είναι αυτονόητο, αποδέχθηκα με χαρά την πρόσκληση του για την επανένταξή μου στην Κοινοβουλευτική Ομάδα και στο κόμμα της ΝΔ».

Ώστε απλώς παρεξηγήσεις ήταν τα:

«Δεν υποκύπτω σε πολιτικούς εκβιασμούς και δεν συμβάλλω στην καταστροφή κοινωνικών ομάδων, για να ωφεληθούν μεγάλα οικονομικά συμφέροντα του εσωτερικού και του εξωτερικού. Δεν νομοθετώ με εντολή της τρόικας».

Όπως είπε, «το άρθρο 1 είναι δόλιο, γιατί συνδυάζει την αποκατάσταση κάποιων αδικιών -πλεόνασμα- με την καταστροφή της ραχοκοκαλιάς της οικονομίας, που είναι οι μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις».

«Το άρθρο 1 πλήττει την καρδιά της ιδεολογίας της παράταξής μας, όπως την καθόρισε, το 1974, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής. Αυτή την παράταξη και τις αρχές της δεν μπορεί να τις διαγράψει ο κ. Σαμαράς»

Νομίσαμε και εμείς ότι συνέβαινε κάτι σοβαρο και δήλωσε όχι απλώς παρών σε ένα νομοσχέδιο αλλά και ότι τον εκβιάσανε πολιτικά ή ότι δεν νομοθετεί με εντολές τρόικας και ότι καταστρέφεται η καρδιά τη παράταξης (της ΝΔ).

Θα μου πείτε εδώ ο Άδωνις Γεωργιάδης έλεγε τον Σαμαρά τον πιο άχρηστο υπουργό εξωτερικών που έχει υπάρξει και μετά έγινε υπουργός του. Ο Κακλαμάνης θα είχε ενδοιασμούς;

Αυτο τελικά με τους υποτίθεται ανεξάρτητους ή αντάρτες  βουλευτές και τις διαγραφές πρέπει να λειτουργεί ως εξής: υπολογίζει ο βουλευτής ένα διάστημα λίγο μετά την εκλογή του και για περίπου 2 με 3 χρόνια κάνει «αντίσταση» στο σύστημα, στην Ε.Ε και στο ΝΑΤΟ και μόλις πλησιάζει ο χρόνος των εκλογών συμβαίνει κάτι και λύνονται οι παρεξηγήσεις. Και ξαναψηφίζονται φυσικά γιατι τόσες δεκαετίες ο ελληνικός λαός έχει αποδείξει πολλάκις το αλάνθαστο κριτήριο με το οποίο επιλέγει την ηγεσία του.