Διάβασα στο NEWS247 το ακόλουθο άρθρο «Μανίνα Ντάνου: «Πήρα μια απόφαση να μεγαλώσω μόνη το παιδί μου, αναλαμβάνοντας όλες τις συνέπειες» όπου εμφανίζεται ξανά ένα υποτιθέμενο πρότυπο δυναμικής και σύγχρονης γυναίκας που δεν έχει ανάγκη το αρσενικό του είδους μας και τα καταφέρνει όλα μόνη της στη ζωή κλπ κλπ.
Το άρθρο όμως στάζει τοξική θηλυκότητα.
Η πρωταγωνίστρια, κ. Μανίνα Ντάνου θεωρεί ότι ο άνδρας με τον οποίο έκανε το παιδί είναι δωρητής σπέρματος για εκείνη. Πόσο πιο σεξίστρια να είναι κάποια; Είναι σαν να ισχυριστεί ένας άνδρας ότι η γυναίκα είναι μόνο αναπαραγωγικό σκεύος.
Σε άλλο σημείο αναφέρει ότι αν άνδρας αυτός δεν ήθελε το παιδί και της ζήτησε να μην το κρατήσει. Παρόλα αυτά αυτή αποφάσισε διαφορετικά και αναφέρει και κάποιους λόγους που όμως είναι εντελώς αδιάφοροι από τη στιγμή που ο βιολογικός πατέρας του παιδιού δεν το θέλει.
Γίνονται εκ νέου και συνεχώς με διάφορες αφορμές και υποθέσεις, και ειδικά τα τελευταία γεγονότα στις ΗΠΑ με το θέμα των αμβλώσεων, συζητήσεις και αναφορές για το δικαίωμα της γυναίκας να επιλέγει πότε να κρατήσει ένα παιδί και πότε όχι. Και καλώς υπάρχει το δικαίωμα.
Αλλά δεν είναι δικαίωμα μόνο της γυναίκας. Από τη στιγμή που ο άνδρας αυτός της ζήτησε να μην κρατήσει αυτο το παιδί ήταν υποχρεωμένη να μην το κρατήσει. Ηθικά υποχρεωμένη δηλαδή γιατί στο σημείο αυτό υπάρχει ένα τεράστιο κενό στην νομολογία που αφήνει το 50% της κοινωνίας (τους άνδρες) ξεκρέμαστο σε ένα θεμελιώδες ζήτημα.
Αν μια γυναίκα δεν θέλει ένα παιδί προχωρεί σε διακοπή εγκυμοσύνης και αυτο είναι. Η ζωή συνεχίζεται. Αν ο άνδρας δεν θέλει το παιδί είναι εξαρτημένος από την απόφαση της γυναίκας.
Στην περίπτωση του ρεπορτάζ η κ. Ντάνου έχει αναλάβει όλη την ευθύνη της ανατροφής του παιδιού (γονεϊκή, οικονομική κοκ) και υποτίθεται ότι αυτό έχει συμβεί με συμφωνία μεταξύ τους. Προφορική φαντάζομαι. Το ερώτημα είναι εάν αυτή η γυναίκα αποφασίσει αύριο μεθαύριο να διεκδικήσει οικονομική αρωγή από τον βιολογικό πατέρα για τον οποιοδήποτε λόγο π.χ μια ασθένεια της κόρης της που θα χρειάζονταν παραπάνω χρήματα για θεραπείες ή νοσηλείες στο εξωτερικό με επιχειρήματα του τύπου «τόσα χρόνια δεν σου ζήτησα τίποτα, τα είχα αναλάβει όλα μόνη μου αλλά τώρα είναι μεγάλη ανάγκη και μόνο αυτό σου ζητάω, και θα είναι για μία και μοναδική φορά κ.ο.κ.». Ποιο δικαστήριο πρόκειται να τον δικαιώσει; Τέτοιου είδους προφορικές συμφωνίες δεν έχουν καμία αξία στο νομικό σύστημα.
Το αν έχει αναλάβει όλη την ευθύνη της ανατροφής του παιδιού δεν έχει επίσης καμία σημασία επειδή στην περίπτωση αυτή το παιδί υπάρχει. Έχουμε το θέμα όπου μία γυναίκα έχει αναγκάσει έναν άνδρα να γίνει βιολογικός πατέρας για τον απλό λόγο ότι το παιδί υπάρχει. Δεν είναι όπως στην άμβλωση που το παιδί δεν υπάρχει άρα δεν υπάρχει γονεϊκότητα.
Υφισταται εδώ ένας συναισθηματικός εκβιασμός του τύπου «το παιδί υπάρχει» στο μυαλό ενός ανθρώπου. Ας το φανταστούμε ανάποδα. Ένας άνδρας που λέει στη γυναίκα «γέννησε το παιδί και αναλαμβάνω εγώ όλη την ευθύνη».
Στατιστικά πόσες γυναίκες θα το δέχονταν αυτό;
Ή αν φανταστούμε μια κοινωνία που θα απαγόρευε την άμβλωση για κάθε λόγο εκτός ιατρικούς με τον όρο κάθε ανεπιθύμητο παιδί θα το αναλάμβανε το κράτος και μπορεί να το έδινε σε οικογένειες που θελουν να έχουν παιδιά. Χωρίς καμία ευθύνη της γυναίκας που το γέννησε. Θα το δεχόμασταν αυτό στα πλαίσια αυτού του αλλοπρόσαλλου σύγχρονου (υποτιθέμενου) φεμινισμού;
Εξάλλου λέει η ίδια η κ. Ντάνου αυτός ο άνδρας «Επανήλθε κάποια στιγμή στο τέλος της εγκυμοσύνης μου και τους πρώτους μήνες μετά τη γέννηση της Αγγελικής, αλλά τελικώς δεν μπόρεσε να ανταποκριθεί»
Γιατί επανήλθε; Επειδή εξ΄εναγκασμού θα γινότανε πατέρας και δεν μπορούσε να ελέγξει ο ίδιος τη στιγμή να γίνει πατέρας. Και αν μπορούσε να ανταποκριθεί; Ή εάν σε μια άλλη περίπτωση ένας άλλος άνδρας μπορούσε να ανταποκριθεί; Δεν θα ήταν φυσικός, συναισθηματικός, οικονομικός εξαναγκασμός;
Εκτός και αν θεωρήσουμε ότι ως ανθρώπινα όντα το συναισθηματικό μέρος μας είναι ανύπαρκτο. Εξάλλου το ρεπορτάς ξεκινάει με την παράλογη θέση «σε μια κοινωνία που μέχρι και σήμερα, σε μικρότερο βαθμό μεν, «επιβάλλει» με τον τρόπο της στους νέους ανθρώπους να παραμείνουν πιστοί στο πατροπαράδοτο πρότυπο της κλασικής, πλήρους οικογένειας,…» θεωρώντας φυσικά ότι ο άνθρωπος είναι ανάλογο του σκύλου ή της γάτας την άνοιξη. Αν αυτό το τελευταίο θέλουμε να το δεχτούμε τότε με ό,τι αυτό συνεπάγεται όμως.
Σε μια αποστροφή μάλιστα του λόγου της η κ. Ντάνου λέει (πιθανώς ασυνείδητα αλλά σημαντικό σημείο) «Θεωρώ ότι είναι πιο τίμιο να κάνεις αυτό, αν δεν είσαι έτοιμος και δεν μπορείς να προσφέρεις στο παιδί σου αυτά που πρέπει να προσφέρεις. Δεν ήταν καθόλου δική του επιλογή, θα μου πεις «ας πρόσεχε…» ».
Φανταστείτε να υπάρξει περιορισμός στο δικαίωμα της άμβλωσης, όπως π.χ γίνεται προσπάθεια στις ΗΠΑ αυτήν την περίοδο, με ακριβώς αυτό το επιχείρημα να λέγεται σε γυναίκες: «ας πρόσεχαν» ή «υπάρχει αντισύλληψη».
Σε ένα σημείο του ρεπορτάζ αναφέρεται το εξής: «Η απουσία του βιολογικού πατέρα της Αγγελικής, συνέπεια αυτής της απόρριψης, ήταν η αφετηρία για τη Μανίνα να ακούει εκφράσεις του τύπου «πώς μπόρεσε, το παιδί του, να ξέρει ότι υπάρχει ένα παιδί του εκεί έξω», κάτι που σκεφτόταν και η ίδια στην αρχή, όπως λέει.Με πολλή προσωπική δουλειά όμως, κατέληξε σε ένα συμπέρασμα, που μόνο ωφέλιμο για την κόρη της μπορούσε να είναι.»
Και αναρωτιέμαι πώς σκέφτονταν στην αρχή και η ίδια όπως λέει το «πώς μπόρεσε, το παιδί του, να ξέρει ότι υπάρχει ένα παιδί του εκεί έξω »; Και γιατί να χρειάζεται πολλή προσωπική δουλειά για να αλλάξει την αντίληψή της; Δεν το είχε στο νου της έτσι από την αρχή όπως τουλάχιστον ισχυρίζεται; Και αν δεν κατέληγε σε αυτό το συμπέρασμα η πρωταγωνίστρια της ιστορίας αλλά σε ένα άλλο τελείως διαφορετικό ή αντίθετο από αυτό που εν τέλει κατέληξε;
Και ακόμη και αν η ίδια στο τέλος αποδέχτηκε ότι θα μεγάλωνε μόνη της την κόρη της δεν σημαίνει αυτό ότι άλλοι άνθρωποι που θα ήξεραν την ιστορία θα το έβλεπαν το ίδιο. Εκθέτει έναν άνθρωπο στην κοινωνική πίεση του π.χ «τι άνθρωπος ή τι άνδρας είναι αυτός που δεν ενδιαφέρεται για το παιδί του…»
Πέρα από όλα αυτά υπάρχει και ένα παιδί στην περίπτωση αυτή, ένα παιδί που όμως μεγαλώνει και που σε καμία περίπτωση δεν καλύπτεται από την όποια συμφωνία της προηγούμενης γενιάς, των γονέων της δηλαδή, και π.χ στα 15 της πόσο μάλλον στα 18 της θα μπορεί να ζητήσει να γνωρίσει τον βιολογικό της πατέρα. Θα της πει η μητέρα της «στο απαγορεύω γιατί είχαμε κάνει κάποτε μία συμφωνία με αυτόν τον άνδρα που είναι βιολογικός σου πατέρας»; Και αν τον συναντήσει μπορεί τότε στο μέλλον να υπάρξει συναισθηματικό δέσιμο με αυτόν τον άνδρα, θεμιτό μεν αλλά η ύπαρξη αυτού του παιδιού δεν είναι επιλογή του. Του επιβλήθηκε.
Με βάση τον νόμο για τις αμβλώσεις κάθε γυναίκα διεκδικεί και έχει το δικαίωμα να επιλέξει την ύπαρξη η μη αυτού του συναισθηματικού δεσίματος με έναν απόγονο. Δηλαδή να γεννήσει ή να διακόψει την εγκυμοσύνη.
Και όπως έγραψα καλώς είναι έτσι αλλά δεν πρόκειται για δικαίωμα της γυναίκας αλλά του ανθρώπου.
Εν κατακλείδει οι γυναίκες δεν είναι μόνο το άλλο μισό του ουρανού αλλά και το άλλο μισό της τοξικότητας και των προβλημάτων στις σχέσεις.
Ένα είδος είμαστε και από τα ίδια υλικά είμαστε φτιαγμένοι.
Παρης Μπρουζος 