Γκρεμός και ρέμα

Είναι πλέον εκτός κάθε λογικής η κατάσταση. Δίνει συνέντευξη ο Πρωθυπουργός και αναλύει το σκεπτικό του γιατί καταλήγει να αναγγέλει δημοψήφισμα. Και δίνει λεπτομέρειες που καταλαβαίνεις ότι η Ελλάδα έχει να κάνει με ας πούμε, για οικονομία της συζήτησης, κυνικούς ανθρώπους. Εντάξει να το δεχτούμε.

Αφού το ξέρεις ότι είναι έτσι είναι αδιανόητο να περιμένεις μέχρι μερικές μέρες πριν το τέλος ενός υπάρχοντος προγράμματος για να αναγγείλεις δημοψήφισμα. Ένας πρωθυπουργός είναι υπεύθυνος για τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων και πολιτικούς με τέτοια κατανόηση της ευθύνης αυτής είχαμε ελάχιστους στην ελληνική ιστορία.

Το δημοψήφισμα έπρεπε να είχε γίνει τον Απρίλιο το αργότερο μέχρι μέσα Μαΐου προκειμένου να υπάρχει χρόνος για παραιτέρω συζητήσεις με τους θεσνούς. Εξάλλου θα είχε νόημα μόνο στην περίπτωση που η κυβέρνηση έλεγε ότι είμαστε υπέρ της συμφωνίας αλλά θέλουμε να ξέρουμε και την επιλογή των πολιτών. Σε μια τέτοια περίπτωση θα εξηγούσε φυσικά και το γιατί είναι υπέρ. Οι πολίτες στην Ελλάδα καταλαβαίνουν ότι τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα και αν η κυβέρνση το εξηγούσε κανένας δεν θα θεωρούσε ότι προδίδει τις ιδέες της. Εξάλλου η ελληνική Αριστερά είχε την ατυχία να πάρει την εξουσία στην δυσκολότερη περίοδο που βρέθηκε η Ελλάδα από το 1974.

Δημοψήφισμα όμως με την κυβέρνηση να λέει ΌΧΙ είναι ακαταλαβίστικο και ακατανόητο. Για αυτό και προκαλεί και τόση σύγχυση.

Καταγγέλει ουσιαστικά ο Τσίπρας τις άλλες χώρες για εκβιασμό και αντιδημοκρατική συμπεριφορά όταν ξέρει ότι πάλι από τους ίδιους ανθρώπους θα ζητήσει οικονομική υποστήριξη. Από εκβιαστές και αντιδημοκράτες. Γιατί από αλλού δεν πρόκειται να βρει χρήματα ούτε σε 1000 χρόνια. Αν ήτανε άλες χώρες να δανείζουνε μια χώρα της Ε.Ε (του πρώτου κόσμου) χρήματα γιατί να μη τα δανείσουνε στην Αιθιοπία, τη Σομαλία, την Βολιβία ή κάποια άλλη από τις δεκάδες πάμφτωχες χώρες του Τρίτου κόσμου.

Γίνεται σήμερα συνεδρίαση των υπουργών οικονομικών και ο Τσίπρας λίγες ώρες πριν κάνει ένα διάγγελμα που ήταν εντελώς άχρηστο καθώς από τη μία επανέλαβε όσα ξέραμε αλλά το σημαντικότερο κλείνοντας ουσιστικά κάθε παράθυρο για συνεννόηση και αλλαγή πορείας. Παντελής άγνοια διεθνών διπλωματικών κανόνων.

Ο ΣΥΡΙΖΑ αποδείχτηκε ότι έχει εξίσου τεράστια έλλειψη σε αξιόλογα και σοβαρά στελέχη με ικανότητες διοίκησης όσο δηλαδή και τα άλλα κόμματα. Για αυτό και έκανε ποδοσφαιρικού τύπου μεταγραφές κάθε ανόητου πλην προβεβλημένου στελέχους που εγκατέλειψε άλλα κόμματα.

Από την άλλη ένα μεγάλο κομμάτι του ΣΥΡΙΖΑ (με Λαφαζάνη κυρίως, Στρατούλη στην πρώτη γραμμή αλλά και άλλους) είναι πραγματικά εκτός κάθε επαφής με την πραγματικότητα έχοντας στο μυαλό τους τις οικονομικές πρακτικές στις κομμουνιστικές χώρες του ΄60 και του ΄70.

Η Κωνσταντοπούλου είναι πλέον ένα κεφάλαιο μόνη της. Αυτάρεσκη όσο και ο Βαρουφάκης (10 με άριστα το 10) σκέφτεται συνεχώς με ποιον να τσακωθεί.

Και κάτι για τον Βαρουφάκη: πρόκειται για έναν άνθρωπο για τον οποίο όλος ο κόσμος είναι ένας καθρέφτης πάνω στο οποίο καθρεφτίζεται ο ίδιος. Η απύθμενη αυταρέσκεια του και η αδιαφορία του για την κατάσταση είναι φαινόμενο για υπουργό οικονομικών σε μία χρεοκωπημένη χώρα. Ίσως κάτι να γινότανε στην οικονομία τους τελευταίους αν ο υποτίθεται υπουργός οικονομικών αποφάσιζε να ασχοληθεί έστω και μερικές ώρες την ημέρα με τα θέματα του υπουργείου του αντί να μιλάει συνεχώς, να γράφει άρθρα δεξιά και αριστερά και να σαχλαμαρίζει στο Twitter και στο Facebook.

Η μεγάλη ευθύνη φυσικά είναι του Τσίπρα που τον έκανε υπουργό και μάλιστα οικονομικών σε μια τέτοια κατάσταση.

Γενικά θα ήταν καλύτερα αν οι υπουργοί αποφάσιζαν να ασχολούνται περισσότερο με τα υπουργεία τους από το να διαγωνίζονται σε επίδειξη ηρωϊσμού (με την ομηρική έννοια).

 

Το πρόβλημα είναι ότι αν θέλει να κοιτάξει κανείς σε άλλα κόμματα η κατάσταση είναι εξίσου απελπιστική. Η ΝΔ έχασε με μεγάλη διαφορά στις εκλογές και δεν τόλμησε να πετάξει έξω από το κόμμα τον εκτός των άλλων ανίκανο Σαμαρά και την ομάδα του Γεωργιάδη, Βορίδη, Κρανιδιώτη και διάφορους άλλους που επίσης ιδεολογικά ανήκουν στις δεκαετίες του ΄60 και του ΄70 και να κόψει οριστικά και αμετάκλητα κάθε επαφή με τέτοιους ανθρώπους μήπως μπορέσει και γίνει σοβαρή δεξιά.

Για το ΠΑΣΟΚ δεν υπάρχουν πολλά λόγια. Με ποσοστά γύρω στο 5% εκλέχτηκε η Φώφη Γεννηματά πρόεδρος που σε ικανότητες είναι θηλυκός Γιώργος Παπανδρέου (και με συνυποψηφίους τον Λοβέρδο και κάποιους Κωνσταντινόπουλο και Χειμωνά).

Οι ΑΝΕΛ είναι η ντροπή του ΣΥΡΙΖΑ που έκανε συγκυβέρνηση μαζί τους και μεταγραφές στελεχών τους (βλ. Μακρή).

Το Ποτάμι κανείς δεν ξέρει το ρόλο παίζει. Θυμίζει μια παρέα που μετά από την έξοδο σε ταβέρνα αποφάσισαν να ιδρύσουν κόμμα για να κάνουν πλάκα σαν νέοι που είναι και πήραν εκεί που δεν το περίμεναν ένα 6%.

Τα υπόλοιπα κόμματα της βουλής δεν είναι καν άξια αναφοράς.

Advertisements

Δημοψήφισμα

Από τη στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝΕΛ δεν ήθελαν τη συμφωνία ή δεν πήραν την συμφωνία που ήθελαν είχανε δυο επιλογές: δημοψήφισμα ή εκλογές.

Επέλεξαν το δημοψήφισμα. Δεν την θεωρώ κακή ιδέα. Ας αποφασίσουν οι πολίτες.

Είναι όμως και δείκτης τσαπατσουλιάς. Το δημοψήφισμα έπρεπε να είχε διοργανωθεί τουλάχιστον έναν μήνα νωρίτερα και να υπάρχει περισσότερος χρόνος για τη διοργάνωσή του.

Είναι και δείκτης πολιτικαντισμού. Είναι ερώτημα τι θα κάνει η κυβέρνηση στην περίπτωση του ΝΑΙ. Ο πρωθυπουργός και τα στελέχη της κυβέρνησης έχουν ήδη ταχθεί με το ΟΧΙ. Πώς θα εφαρμόσουν ένα πρόγραμμα με το οποίο δεν συμφωνούν; Και ποιο είναι το σχέδιο; Για τις όποιες δυσκολίες που θα προκύψουν θα έχουμε μια κυβέρνηση που θα νίπτει μονίμως τα χέρια της λέγοντας «εμείς δεν θέλαμε, αλλά ο λαός αποφάσισε έτσι». Άρα ο λαός φταίει, κακό του κεφαλιού του.

Στις όποιες μελλοντικές διαμαρτυρίες θα ρίχνουν τα στελέχη της κυβέρνησης τις ευθύνες στους πολίτες; «ας μην ψηφίζατε την συμφωνία, ό,τι σπείρατε θερίζετε».

Και τι γίνεται αν σε μερικούς μήνες αρχίσει πάλι η ιστορία της χωρίς τέλος διαπραγμάτευσης καθώς η προτεινόμενη συμφωνία θα έχει τέλος τον Νοέμβριο. Μετά τι; Πάλι δημοψήφισμα για την επόμενη συμφωνία;

Τι θα γίνει στην περίπτωση του ΟΧΙ; Ποιο είναι το επόμενο βήμα; Θα πάει η κυβέρνηση με το ΟΧΙ στους θεσμούς και θα πει τι; «έχουμε το ΟΧΙ, θέλουμε μια άλλη συμφωνία».

Και αν οι θεσμοί πούνε ότι δεν υπάρχει άλλη πρόταση; Ή ότι το θέμα της διαπραγμάτευσης έχει λήξει; Και ότι δεν μας ενδιαφέρει πλέον το ρίσκο χρεοκοπίας της Ελλάδας;

Σημαίνει το ΟΧΙ ως επόμενο βήμα έναρξη διαδικασιών εξόδου από το Ευρώ;

Και αυτά είναι θέματα που σκέφτεται ο καθένας και πρέπει η κυβέρνηση να πάρει θέση πριν τη μέρα του δημοψηφίσματος.

Ο νέος σκοταδισμός

Για τα τελευταία κατορθώματα (βλ. γελοιότητες) του ΣΥΡΙΖΑ ένα πολύ καλό άρθρο της Πωλίν Κόκλα στη Lifo.

Ο νέος σκοταδισμός

Απερίγραπτος πλέον ο ΣΥΡΙΖΑ

Τα είπαμε και στο προηγούμενο ποστ. Τελικά μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα ο ΣΥΡΙΖΑ έχει αποδειχτεί ένα συνονθύλευμα από αστοιχείωτους, αριβίστες και οπορτουνιστές βουλευτές και υπουργούς. «Πρώτη φορά αριστερά» είπε ο Τσίπρας και περιμένεις τουλάχιστον 5 ανθρώπους με μια άλφα νοημοσύνη σε σημαντικές θέσεις. Ούτε καν αυτούς τους 5 ανθρώπους δεν μπόρεσε να βρει.

Ο υπουργός υγείας Κουρουπλής θα συνοδεύσει λέει τα κόκκαλα της Βαρβάρας στον Άγιο Σάββα στους καρκινοπαθείς. Τι διαφορετικό θα έκανε δηλαδή ο Γεωργιάδης ή ο Βορίδης σε μια εθνολαϊκή δεξιά κυβέρνηση Σαμαρά;

Τι θα θέλουμε τα νοσοκομεία και χρεωνόμαστε; Ας θεραπεύονται όλοι με την πίστη.

Περιμένουνε αυτοί οι άνθρωποι του ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ να τους πάρουνε στα σοβαρά οι Θεσμοί ή η τρόικα ή όπως αλλιώς λέγονται και οι κυβερνήσεις των άλλων χωρών της Ε.Ε.

Τεράστια απογοήτευση είναι ο ΣΥΡΙΖΑ και η δήθεν αριστερή ιδεολογία του. Άρπα κόλλα ιδεολογία αποδείχτηκε. Ούτε καν λαϊκισμός. Από την Αριστερά απαιτείς τουλάχιστον προοδευτική σκέψη σε θεμελιώδη θέματα και όχι επιστροφή σε κουλτούρα του 11ου αιώνα.

Νομίζω ότι πρέπει πλέον να σκεφτούμε σοβαρά το διαχωρισμό της Ελλάδας σε περισσότερες από μία χώρες διαχωρισμό του πληθυσμού με διαφορετικά συστήματα και πολιτική η κάθε μία και να δούμε τι είναι πιο αποτελεσματικό. Όπως ήταν η Ανατολική και Δυτική Γερμανία ή όπως είναι η Βόρεια και η Νότια Κορέα. Εμείς ας κάνουμε πρισσότερες από δύο Ελλάδες. Γιατί δεν γίνεται αυτά τα βαρίδια να τραβάνε και αυτό το έστω μικρό προοδευτικό μέρος της ελληνικής κοινωνίας προς την καθυστέρηση.

Δεν είναι ειδωλολατρία.

Είναι ειδωλολατρία λέει ο Φίλης. Θεολογικά έχει δίκιο. Πρακτικά όμως έχει άδικο. Ειδωλολατρία το λες τον 10ο ή τον 11ο αιώνα. Τον 21ο αιώνα σε ευρωπαϊκή χώρα τουλάχιστον το λες ηλιθιότητα.

Και καλά να ασχολείται η Εκκλησία ή τα πιο οπισθοδρομικά τμήματα της κοινωνίας. Αλλά το κράτος; Και περιφορά σε νοσοκομείο;

Εδώ και αρκετό καιρό θεωρώ ότι το ελληνικό κράτος έχει δημιουργήσει και συντηρεί δομές που δεν του ταιριάζουν και δεν υποστηρίζονται από την κοινωνία.

Π.χ το να κατασκευάζεις νοσοκομεία, να συντηρείς τα κτίρια, να θέλεις να τα εξοπλίσεις με (κάθε φορά σύγχρονα) μηχανήματα διαγνωστικά ή θεραπευτικά, να θέλεις να έχουν (σύγχρονα) φάρμακα, να προσλαμβάνεις ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό είναι ένα κόστος τεράστιο.

Παράλληλα θα πρέπει να έχεις πανεπιστήμια και σχολές όπου άνθρωποι θα πρέπει να σπουδάσουν στην περίπτωση αυτή ιατρική ή νοσηλευτική. Η κατασκευή και συντήρηση πανεπιστημιακών κτιρίων κοστίζει χρήματα. Κοστίζει να συντηρείς εργαστήρια, αναλώσιμα εργαστηρίων, διοικητικές θέσεις, διδακτικές θέσεις και ένα σωρό άλλα δομές μέχρι να αποφοιτήσουν άνθρωποι για τη στελέχωση νοσοκομείων.

Παράλληλα έχεις ένα ασφαλιστικό σύστημα που έχει τεράστια ελλείματα αυτή τη στιγμή.

Όλα αυτά τα κόστη λοιπόν μπορούσανε να εξαφανιστούν (και οι ασφαλιστικές εισφορές φυσικά) απλώς και μόνο απεθυνόμενοι για θέματα υγείας σε κόκκαλα αγίων. Αφού λειτουργεί.  Για μία χώρα που χρωστάει πάνω από 300 δις ευρώ θα ήτανε τεράστια οικονομική ανακούφιση για τα δημόσια ταμεία και για τα ασφαλιστικά ταμεία η κατάργηση ή τουλάχιστον ο δραστικός περιορισμός τέτοιων αταίριαστων σε εμάς δομών που απαιτούνε τεράστια κεφάλαια.

Αφού υπάρχει θρησκευτικό αίσθημα και κόκκαλα αγίων περιφέρονται σε νοσοκομεία δεν καταλαβαίνω πραγματικά ποιος ο λόγος να συντηρείς με δισεκατομμύρια Ευρώ σύστημα εκπαίδευσης και σύστημα υγείας. Υπό αυτό το πρίσμα δεν έχει άδικο ο Σόιμπλε όταν λέει ότι ζούσαμε πάνω από τις δυνατότητές μας. Δεν χρειαζόμαστε καμία επιστήμη γιατί ο ελληνικός λαός έχει θρησκευτικό αίσθημα.

Είχα χαρακτηρίσει κάποτε την Ελλάδα ως την πλέον δυτικότροπη χώρα της Μέσης Ανατολής. Δεν εχει αλλάξει κάτι τα τελευταία 7-8 χρόνια.

Και ας αναρωτηθούμε αν έχει νόημα να μιλάμε για δεξιά, αριστερά, κέντρο ή οτιδήποτε άλλο στο Αφγανιστάν, στην Αίγυπτο, στην Σαουδική Αραβία και στις άλλες μουσουλμανικές χώρες. Όλα είναι θρησκευτικό αίσθημα.

Και είναι ο λόγος που με αριστερή κυβέρνηση το κράτος υποδέχθηκε μέσα σε λίγο καιρό δύο παράξενους αργηγούς κρατών όπως είπε ξανά ο Φίλης.

Ζητείται ορθολογισμός

Έχει δίκιο ο Νίκος Δήμου σε ότι αφορά τον αχταρμά απόψεων, δηλώσεων και (αλληλο)διαψεύσεων στην κυβέρνηση και στην αναφορά του στους 4 πόλους εξουσίας.

Εξίσωση εξουσίας με τέσσερις αγνώστους

Θα έλεγα ότι εκτός του Τσίπρα υπάρχουν άλλοι τρεις σκιώδεις πρωθυπουργοί: Καμμένος, Κωνσταντοπούλου και Λαφαζάνης (όχι κατ΄ανάγκη με σειρά ισχύος).

Μέχρι στιγμής τα μέλη της κυβέρνησης έχουν μετατοπίσει το είδος των αποφάσεων που παίρνουν σε θεολογικό επίπεδο καθώς κάθε απόφαση σημαντική ή ασήμαντη εντάσσεται σε ένα πλαίσιο υποτίθεται ενάρετης, ηθικής και χρηστής διακυβέρνησης και αυτό φυσικά πάντα σε αντιδιαστολή με τις αντίστοιχες αποφάσεις των υποτίθεται διεφθαρμένων εκπροσώπων προηγουμένων κυβερνήσεων. Άσχετα αν αρκετοί βέβαια από αυτούς είναι και βουλευτές της συμπολίτευσης ή και μέλη της σημερινής αριστερής κυβέρνησης. Αλλά ειδικά στην ελληνική Αριστερά όπως και στην Ορθοδοξία άλλωστε άνθρωποι μεταστρέφονται και αγιάζουν με θαυμαστό τρόπο. Για αυτό εξάλλου πρότεινε ο Τσίπρας τον Παυλόπουλο για πρόεδρο της Δημοκρατίας παρά την προϊστορία με τον γνωστό ως νόμο Παυλόπουλο και αρκετές χιλιάδες διορισμούς στο δημόσιο.

Ένα δεύτερο αξιοσημείωτο γεγονός είναι όχι μόνο η ευκολία με την οποία συμφώνησε ο Τσίπρας με τον Καμμένο για σχηματισμό κυβέρνσης αλλά επιπλέον η ευκολία και η ταχύτητα με τις οποίες ο ΣΥΡΙΖΑ γοητεύεται από τον εθνολαϊκιστκό ανορθολογισμό των ΑΝΕΛ.

Ο Τσίπρας τόσο με την συνεργασία με τον Καμμένο όσο και με την πρόταση για τον Παυλόπουλο δείχνει μεν από την μία πολιτική ευφυϊα έως πολιτική κυνικότητα αλλά αυτό είναι κάτι που μπορεί να στηρίζει την πολιτική του καριέρα αλλά δε σημαίνει ότι η Ελλάδα ως χώρα έχει κάτι να κερδίσει από αυτό.

Στην Ελλάδα πάντως δεν χρειαζόμαστε ούτε προφήτες ούτε αγίους. Χρειαζόμαστε ανθρώπους με ορθολογική σκέψη.

Γυρίζει η Γη;

Υπάρχουν ειδήσεις (Καφετζούδες και χαρτορίχτρες) και ειδήσεις (Προσθετικό χέρι με ρεαλιστική αίσθηση αφής) και ίσως τέτοιες ειδήσεις είναι και η εξήγηση για πολλά από τα ελληνικά φαινόμενα.