Πόση αλαζονεία και αυταρέσκεια να επιδείξει ένας άνθρωπος χαρακτηρίζοντας τον εαυτό του, καθότι και η ίδια γυναίκα, ως αλάνθαστο (;).
Ξεκινάει η κ. Νικολάου στο άρθρο της στον παρακάτω σύνδεσμο
με το παράδειγμα της δολοφονημένης Καρολάιν και αφορισμούς του τύπου «Το τελευταίο διάστημα, έχουμε γίνει μάρτυρες μίας ανηλεούς επίθεσης, θα έλεγα, κατά των γυναικών, με αποτρόπαια κατάληξη πολλές φορές» λες και δεν υπάρχουν και αρκετές περιπτώσεις κάθε χρόνο που γυναίκες δολοφονούνε τους συζύγους ή τους συντρόφους τους. Οι αριθμοί δεν διαφέρουν και πολύ, τουλάχιστον στην Ελλάδα. Και φυσικά καμιά τέτοια ανηλεή επίθεση δεν συμβαίνει στην πραγματικότητα. Απλά ο ισχυρισμός βολεύει το παραδοσιακό αφήγημα του φεμινισμού που θεωρεί ότι η γυναίκα γεννιέται θύμα, ζει ως θύμα και πεθαίνει ως θύμα σε ένα σπιράλ μαζικής αυτοθυματοποίησης.
Όροι όπως «έμφυλη βία», «ενδοοικογενειακή βία» μεταφράζονται μόνο με πηγή του κακού τον άντρα και όχι φυσικά και την γυναίκα. Και ενώ έρευνες δείχνουν ότι τα ποσοστά θύτη/θύματος δεν διαφέρουν και τόσο μεταξύ ανδρών και γυναικών.
Π.χ αυτή εδώ που έγινε σε 6 ευρωπαϊκές χώρες https://pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/25697967/
Ή εδώ που υπάρχουν στοιχεία για το Ηνωμένο Βασίλειο https://www.ncdv.org.uk/domestic-violence-against-men/
Ή αυτή εδώ: https://www.ctcadv.org/information-about-domestic-violence/national-statistics/
Λες και η γυναίκα δεν είναι το άλλο 50% των άσχημων που συμβαίνουν σε αυτόν τον κόσμο.
Σε μια σχέση που ένας άντρας θα έβριζε και θα χτυπούσε τη γυναίκα / σύντροφό του αυτό θα αναγνωρίζονταν όχι απλώς ως πρόβλημα αλλά αφορμή για συμπεράσματα πόσο πατριαρχική είναι η κοινωνία μας (που ποτέ δεν ήταν άλλωστε) και πόσο άθλια όντα είναι οι άντρες κλπ κλπ.
Αν υποθέσουμε ότι μια γυναίκα βρίζει και χτυπάει τον άντρα / σύντροφό της είναι μια αόρατη κατάσταση. Δεν θεωρείται κοινωνικά και εξίσου από καμία κρατική υπηρεσία ως πρόβλημα.
Επειδή η κ. Νικολάου ξεκινάει με το όνομα την Καρολάιν είχανε δοθεί στη δημοσιότητα αποσπάσματα από τη ημερολόγιο της Καρολάιν και σε 3-4 σημεία σε διαφορετικές χρονικές περιόδους να αναφέρει «τσακωθήκαμε, τον έβρισα και τον χτύπησα».
Δεν γνωρίζω από πότε θεωρείται δικαίωμα της γυναίκας να βρίζει και να χτυπάει τον άντρα χωρίς αυτό να θεωρειται έμφυλη και ενδοοικογενειακή βία. Μάλλον από τότε που έχουμε πατριαρχία.
Μπορούμε να φανταστούμε τι θα είχε λεχθεί αν τα γεγονότα είχαν συμβεί ανάποδα ακόμη και αν η Καρολάιν το είχε κάνει με τον τρόπο που το έκανε ο Αναγνωστόπουλος ή σε μια άλλη περίπτωση μια γυναικα σκοτώσει τον άντρα της και υπάρξει ημερολόγιο δικό του με αναφορές «την έβρισα και την χτύπησα». Θα κατέληγε φυλακή η γυναίκα;
Αν κρίνουμε από αυτή την είδηση μάλλον όχι γιατί αυτός είναι ένας από τους επόμενους μεγάλους στόχους του φεμινισμού:
https://www.theatlantic.com/politics/archive/2019/05/new-york-domestic-violence-sentencing/589507/
Στο ελληνικό ποινικό δίκαιο (άρθρο 303, νόμοι φτιαγμένοι από άντρες.) ορίζεται η παιδοκτονία διαφορετικά από την ανθρωποκτονία. Ουσιαστικά ο νόμος δίνει το δικαίωμα στη γυναίκα ως μητέρα επικαλούμενη ορμόνες και επιλόχειες καταθλίψεις να σκοτώνει τα παιδιά της ακόμη και όταν έχουν γεννηθεί.
Η γυναίκα μπορεί να σκοτώνει συζύγους, συντρόφους, παιδιά και να μην μπαίνει ποτέ φυλακή. Γυναικείο δικαίωμα ο φόνος. Παρόμοιο νομικό καθεστώς υπάρχει και σε άλλες χώρες π.χ Γερμανία, Αυστρία. Αλλά ζούμε σε πατριαρχία.
Και αναρωτιέμαι μπορεί κανείς να αφαιρέσει έστω και ένα δικαίωμα από τη γυναίκα με βάση θεωρίες για διαταραχές σε ορμόνες περιόδου, εγκυμοσύνης και επιλόχειες καταθλίψεις; Π.χ να μην επιτρέπεται η οδήγηση αυτοκινήτου; Φυσικά η απάντηση είναι «όχι». Αλλά στο να μπορεί να δολοφονήσει το παιδί της μπορεί να γίνει επίκληση στις ορμόνες.
Το θέμα είναι ότι άντρες που έχουν προβλήματα στα σπίτια με κακοποιητικές γυναίκες δεν έχουν που να απευθυνθούνε. Πρέπει να λύσουνε τα προβλήματα μόνοι τους. Και από ότι φαίνεται θα συνεχίσουν να τον κάνουν καθώς ο μισανδρισμός είναι τέτοιος που η λεκτική ή/και σωματική κακοποίηση άντρα από γυναίκα σύζυγο ή σύντροφο δεν θεωρείται στις κοινωνίες μας έστω κακοποίηση ζώου. Δεν θέλω να προκαλέσω και να ισχυριστώ ότι είναι κακοποίηση ανθρώπου (για άντρες μιλάμε σε περιβάλλον νεοφεμινισμού) αλλά έστω κακοποίηση ζώου θα μπορούσε να είναι. Αλλά βέβαια ούτε γατάκια είμαστε ούτε γαϊδουράκια στη Σαντορίνη.
Υπάρχουν δεκάδες υπηρεσίες βοήθειας για γυναίκες αλλά πιθανώς καμία για άντρες. Η Γενική Γραμματεία Ισότητας είναι μια κρατική υπηρεσία δήθεν ουδέτερη, χρηματοδοτείται από τους φόρους όλων αλλά απεθύνεται ουσιαστικά μόνο σε γυναίκες!
Ένας άντρας που θα εμφανίζονταν στα γραφεία της να πει ότι είναι θύμα λεκτικής ή σωματικής κακοποίησης το πιθανότερο είναι να τον διώξουν λέγοντάς του «άντρας είσαι, άδικο έχεις».
Και πώς να γίνει αλλιώς όταν ο φεμινισμός, ως ολοκληρωτικού τύπου ιδεολογία, έχει σφετεριστεί τις έννοιες «έμφυλη βία» και «ενδοοικογενειακή βία».
Τα τελευταία χρόνια η μόνη σωστή νομοθετική παρέμβαση στο πλαίσιο της ισότητας υπήρξε το νομοσχέδιο για την συνεπιμέλεια και αυτό πολεμήθηκε για αδιευκρίνιστους και άσχετους λόγους τόσο από φεμινιστικές οργανώσεις όσο και από δήθεν αριστερές και προοδευτικές πολιτικές ιδεολογίες.
Η αντιμετώπιση της έμφυλης και ενδοοικογενειακής βίας δεν μπορεί να γίνει με ουρλιαχτά ή διαχωρισμούς σε δίπολα κακοί άντρες-καλές γυναίκες. Ορθολογισμός είναι η λύση.